Ці пачуе плач выгнаньніка Там у далечы яна? Можа боль ад вытню праніка, Ад крутні верацяна Заглушае тое ўтойнае, Што ў грудзёх тугой пяе. Маладосьць высокамройная Мае клопаты свае... Я пакінуў хату бедную, Бы няўцешную ўдаву, I цяпер я сам ня ведаю, Як існую, як жыву. Празь нягоды разгубіліся Сваякі, сябры, сям'я. Толькі вершы пульсам біліся, I ці раз маліўся я: Дзякуй Богу, што занесены На шчасьлівую зямлю. Ды адно – ўсім сэрцам песенным Я няшчасную люблю, Тую – сёньня зрабаваную, – На якой радзіўся, рос, На якой знайшоў каханую У маім заплёце кроз... Цьвёрда, крокамі бадзёрымі Я па вуліцы іду. Пад мурамі-хмарадзёрамі Валаку сваю бяду. Набягае смутак кручаны, Кураць пылам камяні. Прыгадаў сады я Случчыны I лагоду цішыні... А ізноў над камяніцамі Неба выдзерты шкумат. Гэта-ж вочы любай выцьвілі Ў злую восень акурат. Так душа мая, прарочыца Прышлых дзён, снуецца ў сьне. Незнаёмы горад мрочыцца I гамоніць галасьней. Мне здаецца: гмахі хіляцца, Абдымаюцца яны. I зыходзяцца, як сківіцы, Дзьве даўжэзныя сьцяны. Абцугі каменнай вуліцы Ціснуць, муляюць мяне. Сьвет па гэтым не хвалюецца... I жыцьцё далей імкне.
1954
|
|